कवि

दिन रात रुन्छ
आंसुलाई कविता बनाउंछ
मसी छैन भने यसलाईनै कलममा हाल्छ
दुनियामा
आफ्नै पाराको राज्य चाहन्छ .....
जसमा उसैको तिर सबैले हेरी रहूँन

मुख ढाकेर सुत्नेहरुलाई

साथी
मुख ढाकेर किन सुते को
हवालाई आउन देऊ
उजालो पस्न देऊ

झ्याल ढोका बंद गरेर बस्ने किन
हेर त उता रातो गोलो सूर्यको
झल मल्ल पार्छ कि तिम्रो संघार
बद्ली गर्दछ कि तिम्रो संसार

मुख ढाकेर न सुत
कुन्नि को आफन्त आई पुग्ला
मीठा मीठा मायाका कुराले
वास माग्न पुगे सरि

कुनै आगंतुकको प्रतीक्षामा बस्नु राम्रो
दैलो तर्फ़ आंखा गाडेर
मुख ढाकेर न सुत, न सुत ......

मेरो जय र पराजय

म
आज वितरण गर्न चाहन्छु
आफ्नो पराजयलाई
बाँड्न चाहन्छु आफ्नो नराम्रो समय
तर को आउला र खै ........
कोई पनि आएन
बाटो हेर्दा हेर्दै रात पर्यो

म
आफ्नो जयलाई बाँड्न खोजेको त
लामो क्यू लाग्यो
मुस्कान
हाँसो र सुकिला वस्त्र र आभूषणमा सुसज्जित लस्कर
मेरो द्वारमा उभिएको थियो
उदाउँदै गरेको सूर्यलाई अन्खोरा मा पानी चढाएझैं !

माया

बहुतै धेरै माया पनि न राम्रो
थचल्किन्दो रहेछ

आसूँ को भल बग्दो रहेछ
भिज्नुपरदो रहेछ
आफ्नै जालमा परेको माकुरा जस्तै
भोग्नु परदो रहेछ

हल्ला

यति धेरै हल्ला हुन्छ हिजाज
फगत कोलाहल
हलाहल

मान्छेको हल्ला
मशीनको हल्ला

त्यसैले सुनिदैन हिमगिरी पग्लेको स्वर
बम पडकेको ध्वनि
दरिद्र सर्वहाराको चित्कार
हिमाल रोएको आवाज
माटोलाई छेदेर सुन र खनिज निकाल्दा
धरती आमालाई भएको पीडा
हृदयविहीन भयेर
ठूला ठूला रूखहरु काटेर फाल्दा हुने असह्य चोट

हामीलाई हल्ला हैन
शान्ति चाहिन्छ अब!

वस्त्र

सुपर बजारमा
सुपर पसलहरुमा
मूर्तिलाई वस्त्र

तर
तिनै दोकानमा
चहारी रहेका
सजीव नारीलाई
मन पर्छ
हुनु लगभग निर्वस्त्र

विचार लहरी

हिजो एकजना मान्छे

मेरो घर पस्यो

अतीतका सबै स्मृतिहरु पोको पार्यो र

कता हो कता अंतर्ध्यान भयो एक्कासी

आहा ..... त्यो मान्छे ता अरु कोही होइन

मेरो आफ्नै मनको उडान रहेछ

बेला अबेला आइलाग्ने विचारको लहर

जसमा लुप्त हुँदै जान्छ विगतका मीठा नमीठा पलहरु